To był dobry rok. Dopadło mnie jakieś honorarium. Chwilę potem drugie, odczułem to jako silny napór na moje ego, rozbuchanie go, ego. I jako wskazówka – powinienem pisać więcej, szybciej, sprzedawać się. Po iluś tam chwilach zastanowienia doszło do mnie, że istotnie przyspieszyć by mogła pisanie elektryczna maszyna! Bo ja ciągle na Łuczniku i na Łuczniku. A przecież już pojawiły się takie z buforami pamięci, chyba Maciej Parowski taką miał, albo miał do użytku w redakcji Fantastyki, nie pamiętam. Ale skromna i niepozorna z początku myśl-pragnienie, gwałtownie zaczęła kiełkować, rozrastać się i napierać, naciskać, napierać…

„Tak” - uznałem. ” - Szybko wymyślam, szybko myślę, szybko montuję fabułę, zatem co spowalnia proces twórczy? Przelew intryg na papier!”.

Zacząłem się rozglądać za szybszą maszyną. No tak, te z buforem pamięci, od 150 znaków do 1 strony, były koszmarnie drogie, nawet dwa honorary nie skłaniały do ich zakupu (na szczęście!!!), ale trafiła się niewielka, ładna, zwyczajnie czcionkowa Olivetti, za jakieś przystępne pieniądze. Kupiłem. Przerobiłem w zakładzie klawiaturę, oddałem kilka znaków niepotrzebnych, na przykład £ czy  $ (przecież mi w walucie nie płacą!), dołożyłem polskie znaki diakrytyczne, czyli mogłem pisać jak na polskiej maszynie do pisania, której się chętnie pozbyłem – ten Łucznik miał metrowy chyba wałek (taką mi zaproponowano po roku czekania w kolejce na dostawę: „Bierze pan tę, albo wylatuje z kolejki!”), przy przewijaniu do następnej linii dygotało i kiwało się całe biurko, a sąsiedzi z dołu przerywali harce, bo się bali, że na nich spadnę z powałą. No, okej, już mam Olivetti elektryczną. Sypię na niej kartkę za kartką, jest dobrze, jest szybciej.

Mija coś koło roku, zapracowany nie zauważam, że za oknami wiele się zmieniło. Przychodzi ktoś do mnie i wytrzeszcza gały:

- To ty na tym piszesz?

- No tak, mamy koniec dwudziestego wieku!

-I ja o tym mówię! Ile za to klawikord dałeś?

-Cztery.

-Za cztery i pół to już masz, kolego, komputer! AT, proszę ciebie, dwa floppy dyski pięciocalowe, jeden na system, drugi na edytor, możesz pisać na czirajterze albo taki polski jest TAG, piszesz ile chcesz, nic ci się nie zaleje, możesz… Masz samochód? Kombi? No! To pakujesz wszystko i jedziesz na wakacje z monitorem i kompem. Monitor zielony albo amber. Rewe, bracie? To – wskazał prawym skrzydełkiem nosa nieszczęsny komp – jest absolmą demode!

Kurde… Nie wiedziałem, co to floppy dysk pięciocalowy, czirajter, amber… Sz-szlag…

Zasiał tonę zwątpienia w moim małym móżdżku. Cztery dni później postawiłem maszynę przed właścicielem komisu technicznego.

- No, mogę wziąć… Ile pan chce? – zapytał spokojnie.

Twarz pokerzysty, pomyślałem i przybrałem taki sam wyraz twarzy. Dwaj przeciwnicy w południe na głównej ulicy, nieliczni przechodnie pochowani po domach i saloonach… Przejechałem wzrokiem po zegarkach, aparatach fotograficznych, żelazkach, odtwarzaczach, sztyftach do rzęs…

-Trzy i pół – powiedziałem „spokojnie”.

Skrzywił się.

-Za tyle w życiu nie pójdzie.

-Moim zdaniem pójdzie.

-Dobrze, tylko, wie pan, wygląda to tak. Jeśli ja daję cenę, a daję najwyższą możliwą, bo przecież mam procent z tego, nie? No, więc jeśli ja daję cenę, to sprzęt stoi ile pan chce, ale jeśli pan daje, za wysoką, moim zdaniem, to może tak stać tylko miesiąc, potem musi pan przyjąć moją cenę.

- Dlaczego? Przec…

-Bo ja nie mam miejsca, żeby taka maszyna, za wysoko wyceniona, zalegała na półce pół roku. Potem pan przyjdzie, będzie psioczył na mnie, zabierze maszynę. Co ja z tego będę miał?

-No tak… Jasne… Ale… Wie pan co? Ten miesiąc niech postoi, potem zgadzam się na pana warunki.

I na tym stanęło.

Po trzech, może pięciu dniach telefon z komisu: - Proszę przyjechać po pieniążki.

Ażeszty! Za wysoka cena, mówił?!! Padalec!

Wpadłem w brykę i gnam do komisu. Oddaję kwit, on mi wypłaca trzy i pół miliona. Chowam kasę i nie mogąc sobie pozwolić na odpuszczenie tematu rzucam dość niedbale, jakbym zdmuchnął dym z lufy swojego Colta:

- A mówił pan, że za tyle nie pójdzie? Ch-chy…

- I nie poszłaby – rzuca z mocą, przekonany o swojej racji. Zaczerpuję oddechu, żeby wdać się w polemikę. Co mi tam – kasiora w kieszeni! A facet dodaje: – Tylko mi ją wczoraj ukradli. A panu płacę z ubezpieczenia…